Op de eerste avond, werden we allemaal gewekt door een verschrikkelijke schreeuw die kwam uit mijn zusjes slaapkamer. Toen mijn vader haar kamer binnenstormde en het licht aan deed, vond hij haar rechtop in bed, schreeuwend en huilend. Mijn ouders gingen bij haar zitten en troostten haar tot ze eindelijk gekalmeerd genoeg was om hen te vertellen wat haar had bang gemaakt.
Ze zei dat ze in het midden van de nacht wakker werd door een verschrikkelijke stank. Toen ze haar ogen opende, had ze de hele slaapkamer gedrenkt in het bloed van boven naar beneden gezien. Er was bloed op de vloer, bloederige handafdrukken op de muren en bloedspatten over het plafond.
We dachten allemaal dat ze maar een nachtmerrie had gehad, maar ze weigerde om terug naar haar slaapkamer te gaan en wilde alleen nog maar bij mijn ouders op de slaapkamer slapen.
Op een avond, mijn moeder was eten aan het koken in de keuken en mijn vader was een boodschap aan het doen in een nabijgelegen stad, waren mijn zus en ik ons aan het vervelen en wisten we niet goed wat we moesten doen. Ik had het plan om eens in de kelderruimte te kijken om te zien of we daar iets konden vinden om te doen. De kelder rook muf en er was maar weinig licht. Direct bekroop ons een angstaanjagend gevoel en onze ademhaling ging ongemerkt steeds sneller. Toch bleven we doorlopen in de hoop iets leuks te vinden.
In een verre uithoek van de kelder zagen we iets staan, maar wat het was konden we niet goed zien, omdat er een vieze oude deken overheen lag. We liepen er naar toe en tilden de deken op. We zagen een oude kist staan met een groot en zwaar hangslot. Het vreemde was dat er op de kist stond: 'Niet openmaken, heb respect voor de doden'. Nieuwsgierig als we waren wilden we natuurlijk weten wat er in deze kist zat, want we dachten dat die tekst puur als grap was bedoeld. Omdat we helaas geen sleutel zagen van het hangslot, gingen we die avond maar terug naar onze ouders, maar moesten steeds denken aan die vreemde kist in de kelder.
Die nacht droomde ik heel vreemd en werd ik badend in het zweet wakker. Ik had gedroomd dat ik achterna werd gezeten door allerlei vreemde monsters in het bos die mij wilden opeten. Ik vertelde het aan mijn ouders, maar die zeiden dat ik alleen maar een nachtmerrie had gehad.
Mijn zusje en ik wilden perse die oude kist in de kelder openen om te zien wat er in zat. Gelukkig vonden we in een schuur bij ons huisje een grote tang, waarvan we hoopten dat deze het slot kapot kon maken. We vertelden onze ouders natuurlijk niet waar we mee bezig waren en wachten tot de avond was ingevallen en zij met elkaar tv zaten te kijken.
Opnieuw liepen we naar de kelder en eenmaal aangekomen bij de kist, probeerden we met de tang het slot kapot te knippen. Dit was best lastig, want het slot was sterk, maar na een paar pogingen lukte het ons het slot open te krijgen. Nu zouden we zien wat er toch in deze kist zat, wat we blijkbaar niet mochten zien. Het deksel van de kist was blijkbaar in jaren niet geopend, want het maakte een naar piepend, bijna schreeuwend geluid. We wilden al bijna de kist weer dicht doen, maar
onze nieuwsgierigheid won het. Toen we met de zaklamp in de kist
schenen zagen we een ouderwetse cassettebandrecorder.Onze ouders hadden ons ooit wel eens verteld dat ze dit vroeger gebruikten om muziek op te luisteren en af te spelen. Er lag ook een boek met een rare naam met allemaal vreemde tekens op de omslag. We konden het boek niet lezen, omdat het in een andere taal was geschreven, maar aan de plaatjes te zien was het geen vrolijk boek. Er stonden afbeeldingen in van wat leek dode mensen, maar het vreemde was dat deze wel rechtop stonden en liepen.
Het boek lieten we liggen, en we pakten de cassettebandrecorder. Mijn zusje en ik keken elkaar aan en zonder iets te zeggen knikten we tegen elkaar en drukten op de 'play' toets.
Krakend begon het apparaat te draaien en eerst hoorden we niets, alleen een hele vage ruis op de achtergrond. We wilden hem al weer uit zetten, tot er ineens een zware donkere stem begon te spreken. "Wie waagt het en heeft het lef gehad om mij op te roepen? O, wee diegene die nu zitten te luisteren. Jullie zijn gedoemd voor altijd en eeuwig. Jullie worden veranderd in zombies en daarna zullen jullie worden toegevoegd aan mijn leger van wandelende doden, net als diegene die zich ook bij jullie in dit huisje bevinden! Alleen in de ronde cirkel ben je veilig."
Geschrokken door deze tekst, drukten we gauw het bandje uit en we keken elkaar allebei verschrikt aan. Dit was vast een grapje, niet echt, probeerden we onszelf gerust te stellen. Een hele lugubere grap. Dat kon toch helemaal niet? We deden snel de kist dicht en renden gauw naar boven. Het was inmiddels heel donker geworden en we zagen niet veel, omdat de meeste lampen uit waren. We riepen onze ouders, maar kregen geen gehoor. Waar waren ze toch? Het hele huis liepen we door, tot we ineens bij de achterdeur in de keuken een schrapend geluid hoorden.
Geschrokken liepen we er naar toe om te kijken en wat we toen zagen deed ons verstijven van angst. Onze ouders waren onze ouders niet meer. Ze waren helemaal verminkt, met allemaal bijtsporen en ze zaten onder het bloed. Hun ogen waren helemaal wit en weggedraaid. Toen ze ons zagen, bewogen ze met een langzame schuifelende pas op ons aan. Ze konden niet praten en er kwam alleen maar rochelende geluiden uit hun mond. Ze waren veranderd in zombies! Ze reikten met hun handen naar ons alsof ze ons wilden pakken. We bleven niet wachten op wat er ging gebeuren en renden snel via de voordeur naar buiten.
Eenmaal buiten aangekomen zagen we tot onze grote schrik een heleboel zombies die op ons al liepen. Gelukkig
waren zij niet zo snel en konden we hen ontwijken in onze vlucht naar
de veiligheid. Rennend en om ons heen kijkend liepen we steeds verder
het bos in. Huilend en niet wetende wat we moesten doen, stopten we
heel even om op adem te komen. We herinnerden ons de tekst van het
cassettebandje, waarin werd gezegd dat we alleen veilig waren in de
cirkel. Dat was dus ons doel. Op zoek gaan naar die cirkel, zodat we
uit de handen bleven van de zombies en zelf niet zouden veranderen in
wandelende doden!Doordat jullie dit verhaal hebben gehoord, weten jullie dat wij het overleeft hebben. Nu laten we jullie gaan op jullie weg terug naar jullie huisje in het bos. Om de weg te kunnen vinden moeten jullie de lampjes of overige aanwijzingen volgen. Wij hopen dat jullie geen zombies of andere rare wezens tegenkomen, maar beloven kunnen we het niet. Maar onthoud, dat als jullie de cirkel zien, jullie daar veilig zijn. Succes en pas goed op elkaar!